باشگاه استقلال: هواداران عزیز باشگاه استقلال بدون شک لحظات تلخی را پشت‌سر می‌گذارند. لحظاتی پر از سوال‌های تکراری... «چرا؟ چطور؟» پس از پشت‌سر گذاشتن چهار دربی شیرین، کسی باور نمی‌کرد که استقلال حتی در غیاب خسرو حیدری، آندو تیموریان، مجتبی جباری و ساموئل، این بازی برده را اینگونه به حریف واگذار کند. با همه این حرف‌ها، سوت پایان بازی به صدا در آمده و دیگر نمی‌شود چیزی را تغییر داد.

باید دلیل باخت را سر فرصت پیدا کرد... باید ضعف‌ها را شناخت. باید انصاف را مدنظر داشت. در نیمه دوم و قبل از دریافت گل‌های ناگهانی، حداقل 5 بار می‌توانستیم گل‌های بیشتری را بزنیم و نزدیم. مسئله برتری حریف نیست. ما به توپ و میدان احاطه داشتیم و از موقعیت‌های بی‌پایانی که در اختیارمان بود بهره نبردیم اما حریف این کار را کرد.

استقلال برتر بود و می‌توانست نتیجه‌ای تاریخی را خلق کند ما به قول آرش برهانی «دست‌کم‌ گرفتن حریف»، به قول امیرآبادی «بازی را تمام شده دانستن» به قول کیانوش «گل خوردن پس از گل نزدن» و هر دلیل دیگری که می‌توان متصور شد، نتیجه را به حریف تقدیم کرد.

سرت را بالا بگیر هوادار ... تیمی که دوستش داری، به حادثه‌ای باخت که در تاریخ رقم نخورده بود. ایرادی ندارد. ما همچنان در صدریم. ما همچنان منتظر بازی‌های بعدی هستیم. این بازی تمام شد. حالا باید به فکر بازی‌های حساس آینده باشیم.